UMUDUN SİMGESİYDİ AMA?!..

 O içimizden birisi. Engellilerin yüz akı, 2 kızı olan, dul bir anne.

 Yıllardır verdiği ayakta kalma mücadelesi alkışa şayan. İnanılmaz bir mücadele abidesiyken şimdi:

 O yapayalnız… O çaresiz… O umudunu yitirmek üzere…

7 yaşına kadar hiç görmemiş bir çocukken; 7 yaşında geçirdiği ameliyattan sonra %10 görmeye başlamış. İlkokula güç koşullarda başlasa da çok başarılı örnek bir öğrenci olmuş. Ama aile fertlerinin düşünce engeli nedeniyle “BEN OKUCAM “diye çığlıklar atsa da susturulmuş bir çocuk. Ve sonunda küçük yaşta kendisi gibi engelli bir bireyle evlendirilmiş.

Anne olmuş.2 çocuğuna hamileyken başlayan sorunlar, kocasına inanarak attığı imza ile satın alınıp anında başkalarına satılan eşyalar ve o dönemde mal beyanında bulunmamaktan dolayı loğusa halindeyken, kucağında bebeğiyle bir haftalık cezaevi macerası… Oradan hastanede noktalan ve bir böbreğini kaybederek çıktığı acı serüven…Üstelik kendi gibi doğuştan görme engelli bir bebekle ana evine dönüş….

Ben işte o günlerde yakınlaştım onunla…Gözleri ameliyatlı, lens takılması gereken bir bebekle yaşam mücadelesi veren bu kadınla beraber verdik o bebeğin görebilme savaşını.. .6 ayda değişmesi gereken lensleri merhum Kaymakamımız İ.Hakkı DEVELİ SYDV.dan karşılatırken, bu lensleri bebeğimize hiçbir bedel almadan Dr. Mehmet MEMİŞ özenle takardı minik bebeğimizin gözlerine. Küçücük bir odada, anan baba yanında sığıntı bir yaşam ...Psikopat bir kardeş, problemli bir baba yokluk içerinde yaşam mücadelesi veren “çocuklarım “ diye çırpınan bir anne oldu yıllarca…

 5 yaşında iken 2.göz ameliyatını da Dr. Mehmet MEMİŞ yaparak kızımızı ışığa, bizleri umuda boğdu. Görme engelliler okullarını araştırırken kızımızı normal bir okulda ilkokula başlattığımızda uçuyorduk sevinçten.

Bir televizyon programı sonrası gelen bağışlar ve hayırseverlerin katkıları ile eski bir ev satın alınmış, Salihli Belediyemizin katkıları ile ev yaşanılır hale getirilmiş yine hayırsever katkıları ile evimiz döşenmiş, anne ile  iki kızı 2022 maaşı ve  SYDV. katkıları ile yaşam sürüyorlardı.

Çocuklar büyüdükçe sorunlarda büyüdü. İhtiyaçlar büyüdü. Ama anne kararlı çocuklarını okutacaktı. Engelli maaşını dershaneye veriyor, elleri ile görmeye çalışarak, tokalar, incik boncuklar yaparak, satıp evine ekmek getiriyordu. Vakıf katkısı ile bir el arabası almış, belediyenin ona gösterdiği köşede ufak tefek şeyler satarak geçinmeye, çocuklarına kol kanat germeye çalışıyordu.

Büyük kızı Sağlık Meslek lisesini bitirip Aydın Adnan Menderes Üniversitesini kazandı 4 yıllık. İdealine kavuştu. Annemiz borçlanarak yolladı büyük kızını. Küçük ablayı idol seçtiğinden oda tercihini sağlık Meslek olarak belirledi. Ama Sağlık Meslek kontenjanından Selendi de okula başladı.Yeni bir okul olduğundan Anadolu meslek lisesi  yurdunda kalacak.Her üç ayda bir verilmek zorunda olan 550Tl.Para. Abla Aydın’da üniversitede, anadan para beklerken, anne daha dershane borçlarını ödemeyip icraya düşmüşken, şimdilerde çaresizlik içinde boğuşuyor.

O güçlü, inançlı, sabırlı, engeline rağmen mücadelenin zirvesine çıkmışken, yapayalnız. Kızları okusun, kurtulsun, bir meslek sahibi olsun diye çırpınırken, 2022 den aldığı 400 Tl.ile geçinme mücadelesi veren bu anne bu  şartlarda  sizce ne yapsın.?

Ben biliyorum çoğu geceler aç yatan, anladığımda yetişmeye çalıştığım bu annenin çaresizliğini. Ama benim durumum da ortada. Bu iki genç kızımızın yardıma, bursa, desteğe ihtiyacı var.

Bu mücadele abidesi kadının ayakta kalmak için çalışmaya çalışması içinde sermayeye, katkıya ihtiyacı var. Engeline rağmen ayakta kalmak, kızlarını okutmak, memleketine faydalı bireyler yetiştirmekten başka bir şey düşünmeyen ama karanlıkta kalan, çaresizlik içersinde boğuşan, bu kimsesize KİMSE, bu görmeyen kadına IŞIK, bu umutsuza UMUT olmak istemez misiniz?

Hadi duyun bu çığlığı da. benim insanım duyarlı, yardımsever ,inançlı ,hoşgörülü dür.El ele verirsek ,minicik katkılarla bile, bu ana ve kızlarına katkıda bulunarak, onlara mutlu, sağlıklı bir gelecek ve umut aşılamış olacağız.

 Yaparız değil mi? Bu çığlığı duyacaksınız değil mi? Sizlerle bir kez daha gurur duyacağım buna aracı olacaksınız değil mi?

Gülgün Yalvaç

Gazeteci/Yazar                                    22 Kasım 2014